1997

Net zoals je het Empire State Building moet beklimmen, het Statue of Liberty bezoeken of een New York Yankees honkbalwedstrijd bijwonen, zo moet je in New York ook een keertje naar 'The Late Show With David Letterman'. De gratis kaartjes voor Lettermans praatprogramma zijn bijzonder in trek. Uit het hele land komen aanvragen binnen, die vroeger of later allemaal worden gehonoreerd, zo meldt een stafmedewerker van het programma desgevraagd. Na negen maanden wachten is het dan zover: ik mag naar Dave! Wanneer ik een uur voor het openen van de deuren bij het Ed Sullivan Theatre aan Broadway arriveer, staat de rij wachtenden al tot om de hoek van het gebouw. Het ziet het er niet best uit: meer dan een plekje achteraan op het balkon zit er waarschijnlijk niet in. Maar dan stapt er een meneer met een indrukwekkende walkietalkie op me af: "Dave wil graag mensen met een certain look op de eerste rij hebben. Wil je dat?" Of ik dat wil? Het is de eerste keer in mijn leven dat ik voor iemand met een 'certain look' wordt versleten, maar daarover ga ik nu vanzelfsprekend niet in discussie. Dave's assistent volgend passeer ik triomfantelijk de rij zuchtende wachtenden en mag ik naast een tiental andere mensen met een 'certain look' - wat die behelst wordt me niet echt duidelijk - helemaal vooraan in de zaal plaatsnemen. Misschien speelt Dave vandaag wel het intens melige spelletje "Know your current events" met het publiek. Misschien gaat hij me straks een vraag stellen! De warmup guy vertelt ondertussen hoe en wanneer we moeten klappen. Mijn 'certain look'-buurman mompelt dat de komiek precies exact dezelfde flauwe moppen vertelt als de vorige keer toen hij hier was. Tientallen mensen rennen gewichtig heen en weer, een paar mannen staan verveeld de vloer te boenen, de jongen met Dave's cue cards (Dave moet niks hebben van die moderne teleprompters) komt op. En dan stapt plotsklaps Dave uit de coulissen. Hij staat nog geen twee meter van me vandaan. Van de zenuwen hoor ik niks van zijn opening monologue. Voor ik bekomen van het feit dat ik Dave heb gezien, is het al weer over met de pret: er worden drie enorme camera's vlak voor mijn neus gezet. Wellicht schuiven ze die dingen een beetje heen en weer, hoop ik nog. Maar nee, de rest van de uitzending zit ik tegen de billen van een cameraman aan te kijken. Wanneer ik 's avonds de tv aanzet blijkt dat er van mijn fifteen minutes of fame ook bitter weinig terecht is gekomen: ik ben nog geen fractie van een seconde in beeld.

Jeroen van Bergeijk