1997

Het vijftiende precinct - het politiebureau waar de televisieserie NYPD Blue zich afspeelt - bestaat niet. Wat wel bestaat is het politiebureau aan 321 East 5th Street in Manhattan waarvan de buitenkant dienst doet als decor voor de serie. Een Amerikaanse vlag hangt aan de gevel. Politiewagens staan slordig voor de deur geparkeerd. De belendende panden bestaan uit huizen van vier, vijf verdiepingen met de voor New York karakteristieke brandtrappen aan de gevel. Aan de overkant van het politiebureau staat een lange rij wachtenden voor een lottowinkeltje, een paar jongens hangen rond bij een het parkeerterrein. Een doordeweekse dag in een doodgewoon, rustig New Yorks straatje. Bij binnenkomst van het politiebureau valt de benauwde hal op. Het interieur lijkt niet op dat van de serie. Een paar agenten staan voor een frisdrankmachine. Achter de rug van de norse baliemedewerker doemt een indrukwekkende verzameling 'in memory of' portretten van overleden agenten op. Een oude meneer met wandelstok komt klagen over zijn huisbaas. De gezapige sfeer doet in de verste verte niet denken aan het altijd bruisende en nerveuze karakter van het televisieprogramma. Desgevraagd weet geen van de duffe, dienstdoende agenten iets te vertellen over de serie die zich hier afspeelt. En dat klopt, want NYPD Blue wordt tegenwoordig bijna geheel op een kunstmatige set opgenomen: de East 5th Street van NYPD Blue bevindt zich op het terrein van filmstudio Twentieth Century Fox in Los Angeles.

NYPD Blue is het geesteskind van Steven Bocho, de man achter zulke beroemde televisieseries als Hill Street Blues, L.A.Law en Murder One. NYPD Blue baarde in zijn eerste jaar nogal opzien, omdat Bocho met zijn programma het gebruik van vloeken en naakt op de Amerikaanse televisie wilde normaliseren. Zoiets stuit vanzelfsprekend op verzet vanuit streng christelijke hoek. De American Family Association en de Christian Family Network classificeerden NYPD Blue als "soft porno" en riepen televisiestations en adverteerders in het hele land op het programma te boycotten. Aanvankelijk hadden ze daarmee succes: zo'n vijftig televisiestations, met name in de Zuidelijke staten, weigerden het programma uit te zenden. En ook had ABC moeite adverteerders voor het programma te vinden. Maar NYPD werd een succes en dan hebben morele protesten doorgaans weinig zeggingskracht meer. Vandaag de dag zijn er nog maar vijf stations die NYPD Blue niet doorgeven en moet een reclamefilmpje van 30 seconden tijdens het programma 265.000 dollar opbrengen.

In de aflevering van NYPD Blue die deze week in Amerika werd uitgezonden zien we detective Andy Sipowicz (briljant vertolkt door Dennis Franz) gezellig met zijn vrouw en baby op de bank voor de televisie zitten. Het is haast onvoorstelbaar dat dit dezelfde Sipowicz is als de vloekende, gewelddadige, zuipende hoerenloper van het eerste seizoen. Er is dus nogal wat gebeurd in het jaar dat de serie niet in Nederland is uitgezonden. Trouwe kijkers zullen zich wellicht herinneren dat in de laatste 'Nederlandse' aflevering reeds een voorschot werd genomen op Sipowicz' metamorfose. Toen trad de 'recovering alcoholic' tenslotte in het huwelijk met officier van justitie Sylvia Costas (Sharon Lawrence). Sipowicz is overigens nu ook weer niet volledig in een gemoedelijke vader en echtgenoot veranderd: hij blijft een knorrige racist met losse handjes wiens emoties hoog oplopen. Bovendien krijgt hij dit seizoen in zijn persoonlijk leven een paar vreselijke dingen te verduren. En gelukkig maar, want daarmee blijft hij een van de meest fascinerende personages van de serie.

Het personage Sipowicz is nu ook veel prominenter aanwezig dan in voorgaande jaren. Dat was in het eerste seizoen nog geheel anders, toen NYPD Blue toch vooral rond John Kelly (David Caruso) draaide. Maar de roodharige acteur eiste in het tweede jaar een honorarium van 100.000 dollar per aflevering en schopte op de set voortdurend ruzie. Caruso werd halverwege het seizoen uit de serie geschreven en begon vervolgens aan een filmcarrière (die prompt mislukte). Caruso's plek werd overgenomen door Jimmy Smits die de rol van de ingetogen detective Bobby Simone voor zijn rekening nam. Smits is in Amerika ondertussen een heuse superster geworden. Afgelopen jaar werd hij voor zijn rol in NYPD Blue met een Golden Globe onderscheiden en zijn portret prijkt tegenwoordig op menig tijdschriftomslag.

Anders dan in de doorsnee politieserie gaat het in NYPD Blue naast het oplossen van moorden en andere gewelddaden vooral om de personages. De hoofdpersonen van NYPD Blue komen waarheidsgetrouw over. Ze gaan gebukt onder herkenbare problemen, maar belangrijker: ze hebben zo hun nare trekjes. Zo spreidt Sipowicz uitermate onbehouwen gedrag ten toon, is Bobby Simone nogal in zichzelf gekeerd, heeft Greg Medavoy (Gordon Clapp) een hele verzameling neurotische gedragingen en weet Diane Russell (Kim Delaney) niet wat ze met haar relatie wil. De politieinspecteurs van NYPD Blue zijn nooit zwart-wit, nooit ronduit sympathiek of kwaadaardig. Een ander verfrissend aspect van NYPD Blue is de afwezigheid van het in Amerika alom tegenwoordige politiek correcte gedrag. Consequent worden controversiële thema's in het programma aangeroerd zonder dat er nadrukkelijk bij wordt verteld wat de kijkers daarvan moeten vinden. Zo worden verdachten door de inspecteurs voorgelogen, bedreigd en geslagen zonder dat dat repercussies heeft. En twee agenten hebben terugkerende problemen met alcoholverslaving, een thema dat op televisie zelden in een dramatische context wordt behandeld. Interessant is ook hoe bijvoorbeeld homoseksualiteit in de serie aan bod komt. Homo's worden in NYPD Blue niet afgebeeld als gezellige nichten waar iedereen dol op is. Integendeel, sommige personages laten zich laatdunkend over homo's uit, net zoals dat in het dagelijks leven ook gebeurt. Naast de levensechte personages en thema's geeft ook de manier van filmen een realistisch tintje aan de serie. Er wordt steevast met een schokkerige camera gefilmd hetgeen de rauwe sfeer van het programma benadrukt. En ook de vele buitenscènes geven een impressie van het gejaagde Newyorkse leven (al worden die scènes dan vaak niet in de metropool zelf geschoten). Aan de andere kant moet je dat realisme van NYPD Blue natuurlijk wel met een korreltje zout nemen. Het is geen documentaire serie. De verwikkelingen tussen de verschillende personages zijn van een hoog soap gehalte en het feit dat elke misdrijf in een aflevering wordt opgelost is ook verre van waarheidsgetrouw.
De moordzaken mogen dan overigens overzichtelijk in één aflevering worden afgerond, voor de problemen waarmee de personages worstelen geldt het tegenovergestelde. Die lijken nooit te worden 'opgelost' en komen dus bijna elke aflevering weer aan bod. Zo heeft Diane Russell het in de komende afleveringen te stellen met drankverslaving en verstoorde familieverhoudingen, doet Greg Medavoy er maanden over om eindelijk zijn vrouw te verlaten, stelt James Martinez herhaalde pogingen in het werk zijn bi-seksuele collega Adrianne Lesniak (Justine Miceli) te verleiden, en zien we Sipowicz zijn uiterste best doen een goede vader te worden.

Jeroen van Bergeijk