Weinig televisieprogramma’s zijn de laatste tijd zo de hemel in geschreven als The Sopranos, de serie over een maffiafamilie in New Jersey. Afgelopen week begon de langverwachte tweede reeks afleveringen en werkelijke elk tijdschrift en iedere krant pakte breed uit om The Sopranos in het zonnetje te zetten. "Dit is een van de meest diepgravende en verontrustende drama’s in de geschiedenis van Amerikaanse televisie", schreef The Washington Post. "The Sopranos" is so good it hurts", aldus The New York Times.
Het programma kreeg zowaar een Hollywoodachtige première in New York waar de grootste filmsterren kwamen opdraven. Niet gek voor een tv-serie met nagenoeg onbekende acteurs en een vijftigjarige schrijver/regisseur die jarenlang anoniem en zonder noemenswaardige waardering tv-programma’s maakte.
Waarom is The Sopranos zo’n succes? De serie wordt vertoond op het betaalkanaal HBO en dus hoeven de plotlijnen, taalgebruik en geweld- en seksscenes niet gecensureerd te worden. Maar een belangrijker verklaring is dat The Sopranos feitelijk een beeld schetst van de doorsnee problemen van een Amerikaans gezin. Een maffiagezin als hoeksteen van de samenleving? Jazeker. Je zou The Sopranos kunnen omschrijven als een moderne versie van The Godfather trilogie. Al is maffiadrama van zichzelf vanzelfsprekend gewelddadig, net als in Coppola’s films zijn de personages en hun relaties in The Sopranos belangrijker dan het geweld. Hoofdpersoon van de serie is maffiabaas Tony. Natuurlijk moordt, steelt en perst hij af. Maar tegelijkertijd is Tony (een briljante rol van James Gandolfini) een liefhebbende vader, een warm, sentimenteel mens met herkenbare problemen. De hoofdlijn van de serie wordt gevormd door de gesprekken met zijn psychiater. Tony zit in therapie vanwege de problematische relatie met zijn moeder, een feit dat hij voor zijn collega maffiosi moet verbergen omdat zulks als een teken van zwakheid wordt uitgelegd. Naast een hele lading psychologische problemen heeft het Soprano-gezin meer overeenkomsten met doorsnee Amerikaanse families. Ze wonen in de suburbs, hebben twee kinderen en rijden in een Sport Utility Vehicle. Zou er niet zo nu en dan een whack (oftewel clip, hit, pop, contract oftewel moord) plaatsvinden, dan zou je haast denken dat het hier om de buren gaat.
Jeroen van Bergeijk
