Dit weekend viel mijn oog een interview met voetballer Anwar El Ghazi in Het Parool. El Ghazi debuteerde een paar weken geleden in het eerste van Ajax. De liefhebbers raken niet over hem uitgepraat.
Zeven jaar geleden maakte ik de documentaire ‘Aan ons den arbeid – De Marokkanen van de beschuitfabriek’. In die documentaire probeerde ik aan de hand van de beschuitfabriek waar mijn vader directeur was geweest een beeld te schetsen van de eerste generatie Marokkanen in Nederland. Hoe ze hier terecht waren gekomen, hoe ze huis en haard in de steek hadden gelaten om hier een beter leven op te bouwen, hoe het ze de afgelopen decennia was vergaan.
Een van de hoofdpersonen was Mohammed El Ghazi, een zachtaardige en aimabele man. Hij haalde de andere Marokkanen over mee te doen, om dat zoontje van de directeur te vertrouwen. Zonder hem was de film er nooit gekomen. Jarenlang werkte El Ghazi als deegmaker. Toen ik hem in 2007 filmde stond hij aan de lopende band. Op een dag nam El Ghazi me mee naar V.V. Barendrecht waar zijn zoontje in het selectieteam speelde. Een leuk pingelaartje dacht ik, maar wat weet ik ervan? El Ghazi was in ieder geval zo trots als een pauw. En nu speelt diezelfde zoon bij Ajax (en is zijn ene dochter advocaat geworden en een andere logopediste). Kijk, dat vind ik nou een mooi verhaal.
Geweldig!!!!