– Papa, wat is de evaluatie van tand? – De evaluatie van tand…eh? – Ja, de evaluatie van tand, weet je dat niet? – Ehh… Nee, ik geloof het niet. Wat is dat dan de evaluatie van tand? – Tandvlees! – O-kee. Wat bedoel je eigenlijk met evaluatie? – Nou, je weet wel. Evaluatie. De evaluatie van oog, dat is bril. En de evaluatie van arm, weet je wat dat is? – Eh… hand? – Neehee. Been. – Ahh. Natuurlijk.
Was ik met alle drukte rond mijn boek nog vergeten te linken naar mijn gesproken uitzicht, de opening van De Avonden op 12 april. Luister hier, ik zit direct aan het begin. Het belangrijkste heb ik overigens verzuimd te vertellen: dat het geboortehuis van Reve 100 meter verderop staat. Het enige excuus dat ik kan aanvoeren is dat de volksschrijver nog niet was overleden toen Gijsbert van der Wal het uitzicht kwam opnemen.
Dat wordt goed bekeken: Goedemorgen Nederland, het favoriete tv-programma van mijn moeder. Zelf vind ik het wel plezierig de dag tv-loos te beginnen, ik had het dus nog nooit gezien. Brecht bleek een oude vriendin van G., die in het dankwoord staat, dus we hadden iets om over te praten. Ik werd toch wel knap zenuwachtig toen de regisseur begon af te tellen en ik dacht als ik nu in mijn neus ga peuteren, sta ik voor het ganse land te kakken. Ik moest iets vertellen over een foto waar ik op stond, maar ik kon de foto niet zien, …
In het Nederlands Fotomuseum in Rotterdam is vanaf 2 mei een tentoonstelling te zien die ik heb bedacht: Picture This! Uit het persbericht: Camphones, picturephones of fotomobieltjes, mobiele telefoons voorzien van digitale camera, zijn nu vijf jaar op de markt en het is duidelijk dat ze niet meer zullen verdwijnen. In 2006 zullen er wereldwijd naar schatting 380 miljoen fotomobieltjes worden verkocht waarmee zo’n tien miljard foto’s gemaakt zullen worden. Dankzij de alomtegenwoordigheid van de fotomobiel heeft binnenkort iedereen altijd een camera op zak. Dat heeft een aantal interessante gevolgen voor de fotografie. Het Nederlands fotomuseum belicht de snelle opkomst …
M. stuurde een mailtje waar ik zeer van opvrolijkte: “K. begon met een paar bladzijdes in je boek, en kon niet meer stoppen. Ze is nu op een kwart en verheugt zich op de rest. Ik citeer: Het leest heel snel, maar (op verbaasde toon) het is toch niet oppervlakkig. Zeg Jeroen maar dat het leest als een trein.”